พระครูวิสัยโสภณ หรือที่รู้จักกันในนาม "พระอาจารย์ทิม" แห่งวัดช้างให้ จังหวัดปัตตานี เป็นพระเกจิผู้ทรงคุณธรรมที่เป็นที่เคารพนับถือในภาคใต้ ท่านเกิดที่จังหวัดปัตตานี และได้เริ่มศึกษาธรรมะและหนังสือกับพระครูภัทรกรณ์โกวิท (พระแดง ธมฺมโชโต) เจ้าอาวาสวัดนาประดู่ ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ เมื่ออายุครบ 20 ปี พระอาจารย์ทิมได้บรรพชาเป็นพระภิกษุที่วัดนาประดู่ จากนั้นท่านได้ศึกษาพระปริยัติธรรมที่วัดมุจลินทวาปีวิหาร ก่อนจะกลับมาเป็นครูสอนพระปริยัติธรรมที่วัดนาประดู่ ในปี พ.ศ. 2484, ท่านได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดราษฎร์บูรณะ หรือวัดช้างให้ซึ่งในขณะนั้นอยู่ในสภาพทรุดโทรม พระอาจารย์ทิมได้-ทุ่มเทความมุ่งมั่นฟื้นฟูวัดช้างให้ขึ้นมาใหม่ ท่านได้ดำเนินการบูรณะสถูปที่บรรจุอัฐิหลวงพ่อทวดให้กลับมาเป็นที่เคารพบูชา ในปี พ.ศ. 2496 ท่านได้ริเริ่มสร้างพระเครื่อง "หลวงพ่อทวด" รุ่นแรก เพื่อหารายได้มาสร้างอุโบสถและปรับปรุงวัด พระเครื่องหลวงพ่อทวดรุ่นแรกนี้ทำจากเนื้อว่านและได้จัดพิธีปลุกเสกโดยมีพระอาจารย์ทิมเป็นประธาน มีพระเกจิชื่อดังหลายรูปในยุคนั้นร่วมพิธีการปลุกเสกด้วย นอกจากการฟื้นฟูวัดช้างให้แล้ว พระอาจารย์ทิมยังได้สร้างถาวรวัตถุและสิ่งก่อสร้างสำคัญหลายอย่าง เช่น กุฏิเจ้าอาวาส ศาลาการเปรียญ...

ต้นกำเนิดของพระเครื่องในประเทศไทยมีรากฐานที่ลึกซึ้งและเกี่ยวข้องกับความเชื่อทางศาสนาพุทธ และวัฒนธรรมของไทย พระเครื่อง (หรือบางครั้งเรียกว่าพระพิมพ์)เป็นวัตถุมงคลขนาดเล็กที่มีการปลุกเสกพุทธคุณและมักเป็นรูปพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ หรือเทพที่เคารพในศาสนาพุทธ พระเครื่องมีความสำคัญในฐานะที่เป็นสิ่งที่ช่วยคุ้มครองและเสริมบารมีให้กับผู้ที่สวมใส่หรือบูชา ต้นกำเนิดและพัฒนาการของพระเครื่องในประเทศไทย ยุคทวารวดี (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 11-16)พระเครื่องในยุคนี้มีต้นกำเนิดจากการที่ช่างหรือนักบวชทำพระพิมพ์จากดินหรือโลหะขึ้นเพื่อใช้เป็นเครื่องบูชาหรือแจกจ่ายให้กับประชาชน พระพิมพ์ในยุคทวารวดีเป็นวัตถุที่ใช้ในการสืบสานพระพุทธศาสนาส่วนใหญ่พบในบริเวณภาคกลาง เช่น นครปฐม ราชบุรี และสุพรรณบุรี ยุคลพบุรี (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 16-18)พระเครื่องในยุคนี้เริ่มมีการสร้างพระพิมพ์จากวัสดุที่หลากหลาย เช่น ดินเผา หิน และโลหะพระเครื่องลพบุรีมักมีลักษณะเป็นพระนาคปรกหรือพระประทับนั่ง ซึ่งได้รับอิทธิพลจากศิลปะขอม และมีการปลุกเสกเพื่อความศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับในยุคทวารวดี ยุคสุโขทัยและอยุธยา (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 19-23)พระเครื่องในยุคนี้มีการพัฒนาในด้านการออกแบบและการใช้วัสดุ โดยมีการสร้างพระเครื่องจากโลหะผสมและวัตถุมงคลที่มีการประดับตกแต่งอย่างงดงาม พระเครื่องในยุคสุโขทัยได้รับอิทธิพลจากพุทธศิลป์สมัยสุโขทัยที่เน้นความงดงามและความ ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนในสมัยอยุธยา พระเครื่องถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้ในการเผยแพร่พระพุทธศาสนาและเป็นเครื่องรางสำหรับทหาร ยุครัตนโกสินทร์ (พุทธศตวรรษที่...

ตำนานพระนางพญา: หนึ่งในชุดเบญจภาคี พระเครื่องพิษณุโลกพระนางพญาเป็นหนึ่งในพระเครื่องที่มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมสูงในกลุ่มพระเครื่องไทย โดยเฉพาะในชุดเบญจภาคีซึ่งประกอบด้วยพระเครื่องที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นสุดยอดแห่งพระเครื่อง มีความศักดิ์สิทธิ์และพุทธคุณสูงส่ง พระนางพญาเป็นพระเครื่องที่มีความเชื่อว่าให้โชคลาภและความเจริญรุ่งเรืองแก่ผู้บูชา ตำนานพระนางพญาเริ่มต้นจากการสร้างพระเครื่องในสมัยอยุธยาตอนกลาง โดยมีวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดพิษณุโลกเป็นศูนย์กลางในการสร้างพระเครื่องนี้ ตามตำนานเล่าว่า พระนางพญาเป็นพระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่ในวัดนี้ มีลักษณะเป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย โดยมีความงดงามและมีพุทธคุณมากมาย. ประชาชนในสมัยนั้นเริ่มเลื่อมใสในบารมีของพระนางพญา จึงนำพระนางพญามาเป็นเครื่องรางของขลังเพื่อปกป้องคุ้มครองตัวเองจากอันตรายและอุปสรรคต่างๆ ในด้านพุทธคุณ พระนางพญาเป็นที่รู้จักในด้านเมตตามหานิยม ความรัก และความเจริญรุ่งเรือง เชื่อกันว่าผู้บูชาพระนางพญาจะได้รับความคุ้มครองจากภัยอันตรายและมีโชคลาภเข้ามาใน ชีวิตหลายคนมีเรื่องเล่าถึงประสบการณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับพระนางพญา ตั้งแต่การประสบความสำเร็จในธุรกิจไปจนถึงการหายจากโรคภัยไข้เจ็บ พระนางพญายังมีลักษณะเฉพาะที่ทำให้แตกต่างจากพระเครื่องอื่น ๆ มีการสร้างขึ้นในหลากหลายแบบและรูปทรง แต่ละรุ่นมีความงดงามและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดยมีเนื้อพระที่ทำจากดินซึ่งถูกเชื่อว่าเป็นดินจากแหล่งศักดิ์สิทธิ์ ทำให้พระนางพญาได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่ผู้สะสมพระเครื่อง ปัจจุบัน พระนางพญาไม่เพียงแต่เป็นพระเครื่องที่มีคุณค่าในทางศาสนา แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความเชื่อมั่นและความหวังของผู้คนในสังคมไทย ด้วยเหตุนี้ทำให้พระนางพญายังคงเป็นที่รู้จักและนับถืออย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะในกลุ่มผู้ศรัทธาที่เชื่อมั่นในพุทธคุณและความศักดิ์สิทธิ์ของท่าน

หลวงปู่โต๊ะ หรือ พระครูปราการกิตติคุณ เดิมชื่อ "โต๊ะ กุหลาบวงศ์" เกิดเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2349 ณ ตำบลท่างาม อำเภออินทร์บุรีจังหวัดสิงห์บุรี ท่านเป็นบุตรคนโตในจำนวนพี่น้อง 4 คน โยมบิดาชื่อโพธิ์ และโยมมารดาชื่อปรางค์ บิดาของท่านเคยดำรงตำแหน่งกำนันในพื้นที่ ต่อมาหลวงปู่โต๊ะได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัดดงยางเมื่ออายุ 19 ปี และอุปสมบทเมื่ออายุครบ 21 ปี ณ วัดดงยาง โดยมีพระวินัยธรกิ่ง วัดธรรมสังเวชเป็นพระอุปัชฌาย์ ท่านได้รับฉายาว่า "ฉันโท", หลังจากอุปสมบท หลวงปู่โต๊ะได้จำพรรษาอยู่ที่วัดดงยาง และศึกษาพระธรรมวินัยอย่างขยันขันแข็งท่านสามารถสอบนักธรรมชั้นตรีได้ในพรรษาที่ 2 ต่อมา ท่านได้ย้ายไปจำพรรษาที่วัดโพธิ์ลังการ์และวัดท่าอิฐ เพื่อเป็นครูสอนพระปริยัติธรรมแก่พระภิกษุและสามเณรในพื้นที่ ในปี พ.ศ. 2492...

หลวงพ่อลั้ง หรือ "พระครูสุทัสสนาภิมณฑ์" มีนามเดิมว่า ลั้ง แซ่ตั้ง เกิดที่จังหวัดชลบุรี หลวงพ่อได้รับการศึกษาขั้นต้นจนจบชั้นประถมปีที่ 4จากโรงเรียนประชาบาลนุกูล วัดสันติธาราวาส อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี ต่อมาเมื่ออายุ 24 ปี หลวงพ่อลั้งได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดนาจอมเทียน จังหวัดชลบุรี โดยมีพระครูวรเวทมุนี หรือหลวงพ่ออี๋ วัดสัตหีบ เป็นพระอุปัชฌาย์หลวงพ่อลั้งได้รับฉายาทางธรรมว่า "สุทัสสนะ" หลังจากบวชแล้ว ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่วัดสันติธาราวาส และตั้งใจศึกษาพระธรรมวินัยจนจบนักธรรมชั้นเอกนอกจากการศึกษาเรื่องพระธรรมแล้ว หลวงพ่อลั้งยังได้ศึกษาวิชาโหราศาสตร์ การพยากรณ์ชะตาชีวิต และไสยศาสตร์จากหลวงพ่ออี๋ ซึ่งเป็นพระเกจิชื่อดังแห่งวัดสัตหีบ โดยเฉพาะการเรียนรู้วิชาคาถาอาคม ลงปลัดขิก และเสกปลัดขิก ซึ่งเป็นเครื่องรางที่ยังคงได้รับความนิยมจนถึงปัจจุบัน ท่านยังมีความสามารถในการรักษาโรคด้วยวิธีการเป่าน้ำมนต์ พ่นน้ำหมาก และการรักษาผู้ป่วยที่เกี่ยวกับเส้นหรือการเดินไม่ได้ โดยใช้ขวานคัดสามารถรักษาให้หายได้ภายในสามวัน ซึ่งเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในชุมชน หลวงพ่อลั้งเป็นผู้ใฝ่รู้และชื่นชอบการศึกษาค้นคว้าเพิ่มเติม ท่านเป็นพระที่รักการอ่านหนังสือและสั่งสมความรู้เรื่อยมา นอกจากนี้ ท่านยังเป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือชาวบ้านด้วยการใช้วิชาอาคมในการป้องกันภัยและรักษาโรค...